Έφη Σίμου, PhD

Τομέας Επιδημιολογίας και Βιοστατιστικής. Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας

Συγγραφέας του βιβλίου "Ενημέρωση Υψηλού Κινδύνου: ΜΜΕ Κίνδυνος και Δημόσια Υγεία"

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι επικοινωνία, δημιουργούν και εκπέμπουν μηνύματα, τα οποία δεν προωθούν μόνο καταναλωτικά προϊόντα, αλλά και ιδέες, στάσεις, συμπεριφορές, πολιτική, πολιτισμό, κουλτούρα και αισθητική. Είναι επίσης υπεύθυνα για την πλειοψηφία των παρατηρήσεων και των εμπειριών, με τις οποίες δομούμε την προσωπική κατανόηση του κόσμου και του τρόπου, με το οποίο αυτός ο κόσμος εξελίσσεται και λειτουργεί, καθώς μεγάλο μέρος της εικόνας μας για την πραγματικότητα βασίζεται στα επικοινωνιακά μηνύματα, που διοχετεύονται από τα ΜΜΕ, τα οποία στην πλειοψηφία τους περικλείουν στάσεις, ερμηνείες και συμπεράσματα ήδη δομημένα^1-2.

Συνειδητά ή υποσυνείδητα τα ΜΜΕ αποτελούν ένα σημαντικό μέρος της κοινωνικής μας ζωής και διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία της κοινωνικής μας εκμάθησης, δεδομένου ότι μας βοηθούν να επεκτείνουμε ή να περιορίσουμε τους ορίζοντες της σκέψης μας και μας μαθαίνουν πολλά και για πάρα πολλά θέματα με άμεσο και εύκολο τρόπο, μέσα από τον καναπέ του σπιτιού μας ή την οθόνη του ηλεκτρονικού μας υπολογιστή. Τα ΜΜΕ μας ταξιδεύουν σε μέρη που πότε δεν θα επισκεπτόμασταν και μας φέρουν σε επαφή με ανθρώπους που ποτέ δεν θα γνωρίζαμε. Τα ΜΜΕ είναι οι σύγχρονοι "πληροφοριοδότες" και οι συνδιαμορφωτές στη λήψη αποφάσεων³. Έχουν επίσης την ιδιότητα να θέτουν στο επίκεντρο της συζήτησης, θέματα που επιλέγουν να φέρουν στη δημοσιότητα⁴. Τα ΜΜΕ όμως δεν παρουσιάζουν απλές αντανακλάσεις της εξωτερικής κοινωνικής πραγματικότητας. Αντιθέτως παρουσιάζουν πολύ προσεκτικά δομημένες κατασκευές, οι οποίες αντανακλούν ποικίλους και πολλαπλούς προσδιοριστικούς παράγοντες. Προς επιβεβαίωση του ισχυρισμού αυτού ας δούμε ως παράδειγμα την τηλεοπτική κάμερα. Μια σύγχρονη εξέλιξη είναι η bigbrotherαισθητική της αναμετάδοσης από όλα τα πεδία συγκρούσεων του πλανήτη και όχι μόνο. Η τηλεοπτική κάμερα αναμεταδίδει πολεμικά στιγμιότυπα, σαν να πρόκειται για τα highlightsαπό αγώνες του NBA. Όλα είναι πολύ προσεκτικά επιλεγμένα, από το πράσινο φόντο μιας στρατιωτικής επιδρομής μέχρι την oncameraκαταστροφή της ίδιας της κάμερας λόγω μιας κοντινής έκρηξης. Το "κούνημα" της κάμερας σε μια διαδήλωση, η οποία σημαδεύτηκε από βίαια επεισόδια ή ακόμα και η επίθεση σε δημοσιογράφους αποτελούν στο σύνολο τους μια προσπάθεια επηρεασμού της κοινής γνώμης με προφανή ιδεολογικό περιεχόμενο, υποδηλώνοντας την επιδοκιμασία ή την κατακραυγή για μια πολιτική επιλογή ή ιδεολογία.

Τα ΜΜΕ όμως μπορούν να παίξουν πιο σημαντικό ρόλο από το να θέσουν απλά στο επίκεντρο της συζήτησης την ημερήσια θεματολογία και διαπιστώνεται ότι έχουν καθοριστική επίδραση στις στάσεις και τις συμπεριφορές των ατόμων, αφού για παράδειγμα, μπορούν να επηρεάζουν ακόμη και τις αποφάσεις των ψηφοφόρων, σχετικά με τα άτομα που πρόκειται να εκλέξουν⁵ ή να επηρεάσουν το ακροατήριο, σχετικά με το ποιός είναι ο υπεύθυνος για την πρόκληση ή την επίλυση ενός προβλήματος^6-7  Κυρίως για τις νέες γενιές, που μεγαλώνουν με δεδομένη την τεχνολογική ανάπτυξη και τα προϊόντα της, τα ΜΜΕ αποτελούν την κύρια πηγή ιστορικής αφήγησης. Ο Gerbner σημειώνει χαρακτηριστικά ότι: "σήμερα για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι περισσότερες ιστορίες δεν λέγονται από τους γονείς, το σχολείο, την εκκλησία και την κοινότητα ή ακόμα και από τις ίδιες τις χώρες, αλλά από ατίθασους επιχειρηματικούς κολοσσούς που έχουν κάτι να πουλήσουν"⁸

Από την έναρξη των θεωρητικών προσεγγίσεων στο χώρο της μαζικής επικοινωνίας, διατυπώθηκε η εκτίμηση ότι τα ΜΜΕ γίνονται όλο και περισσότερο βιομηχανία, όμως δεν χάνουν τις παραδοσιακές ιδιότητες τους και εξακολουθούν να αποτελούν κοινωνικό θεσμό⁹ Η επιχειρησιακή οργάνωση τους, στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελεί μέσο προς την επίτευξη ομάδας επηρεασμού, πίεσης και παρέμβασης στα πολιτικά δρώμενα. Οι επικοινωνιακοί οργανισμοί δρουν υπό την πίεση ποικίλων παραγόντων ισχύος, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται πελάτες, ανταγωνιστές, εξουσίες, ειδικοί και το κοινό. Σε αυτούς μπορούμε να προσθέσουμε τους επενδυτές, τους ιδιοκτήτες και άλλους κοινωνικούς θεσμούς. Ενώ ο βαθμός ισχύος κάθε παράγοντα ποικίλει ανάλογα με τη φύση του, η γενική κατάσταση ενός επικοινωνιακού οργανισμού είναι αυτή της συνεχούς πίεσης και σύγκρουσης, η οποία συχνά επιβαρύνεται από την ανάγκη παραγωγής των μηνυμάτων του, στο πλαίσιο περιοριστικών προθεσμιών.Η παραγωγή των ειδήσεων επομένως είναι μια επιχείρηση, η οποία για να συνεχίσει να υπάρχει θα πρέπει να είναι κερδοφόρα. Η διαπίστωση αυτή είναι σημαντική στην ερμηνεία των κριτηρίων, βάσει των οποίων γίνεται η επιλογή των ειδήσεων. Όσο και αν κινδυνεύει να παρεξηγηθεί μια τέτοια γενίκευση, τα προϊόντα των ΜΜΕ, είναι σε μεγάλο βαθμό διαφήμιση, με την έννοια ότι προωθούν, μέσα από το περιεχόμενο των μηνυμάτων που διοχετεύουν στην κοινή γνώμη προϊόντα, αξίες και τρόπο ζωής.

ΜΜΕ και Υγεία

Οι ειδήσεις από το χώρο της υγείας γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακές. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνεπικουρούμενα από την τεχνολογία, είναι διαμεσολαβητές της εξειδικευμένης επιστημονική γνώσης στο ευρύτερο κοινό, το οποίο ενημερώνεται μέσα από εκλαϊκευμένα άρθρα, εκπομπές και ρεπορτάζ για τις τελευταίες εξελίξεις στην επιστήμη. Ειδήσεις που βασίζονται στα αποτελέσματα επιδημιολογικών μελετών και σχετίζονται με κινδύνους για την υγεία έρχονται γρήγορα, πυκνά, αντιφατικά, δραματικά και τις περισσότερες φορές αυτοαναιρούμενα στο προσκήνιο του επικοινωνιακού περιβάλλοντος, αφενός λόγω της γρήγορης και ανεξέλεγκτης πλέον παραγωγής της ιατρικής γνώσης και αφετέρου λόγω της άμεσης μετάδοσής τους μέσω των ηλεκτρονικών και εντύπων μέσων ενημέρωσης. Είναι γεγονός ότι για τους περισσότερους ανθρώπους η επιστημονική αλήθεια είναι ουσιαστικά αυτό που διαβάζουν στις ιστοσελίδες, στις εφημερίδες ή παρακολουθούν στα δελτία ειδήσεων και όπως έχει εύστοχα επισημανθεί: "τα μέσα ενημέρωσης είναι ζωτικής σημασίας στη διαμεσολάβηση ... για τη διάδοση της ιατρικής έρευνας, της δημόσιας υγείας και της πολιτικής…"¹⁵

Οι επιστημονικές ανακαλύψεις στον τομέα της ιατρικής έρευνας δίνουν συμβουλές και διέξοδο για το τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι για να ζήσουν μια σωστή και υγιή ζωή, η οποία θα απομακρύνει την πιθανότητα του πόνου και του θανάτου για όσο το δυνατό μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Κατά πολλούς ερευνητές όμως, η παρουσίαση των θεμάτων υγείας από τα ΜΜΕ υπόκειται σε σφάλματα και διαστρεβλώσεις και παρότι είναι ευθύνη των μέσων ενημέρωσης να παρουσιάσουν στο κοινό ένα κατανοητό χρονικό των σημαντικών εξελίξεων της ιατρικής επιστήμης, τελικά δεν ανταποκρίνονται ικανοποιητικά και συστηματικά σε αυτό το σκοπό. Όμως η κάλυψη των κινδύνων που απειλούν την ανθρώπινη υγεία από τα ΜΜΕ μπορεί να τροποποιήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά σε καταλυτικό βαθμό, ακόμα και όταν τα υπάρχοντα δεδομένα είναι προϊόντα υποθέσεων και όχι αποδείξεων^10-12_.

Από μελέτη της διεθνούς βιβλιογραφίας αναδεικνύονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά τα οποία, καταγράφονται κατά την παρουσίαση ειδήσεων υγείας:

• Ο "φόβος" έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ιστορίας, που μπορεί να γίνει πρωτοσέλιδο, τρομοκρατώντας παράλληλα το κοινό. Τα ΜΜΕ τείνουν να συνδέουν την παρουσίαση του κινδύνου με εκάστοτε παγιωμένες αντιλήψεις, απόψεις και κοινωνικές αναπαραστάσεις. Με αυτόν τον τρόπο εκλαϊκεύουν τη γνώση που έχουν για ένα συγκεκριμένο θέμα, που αφορά ένα κίνδυνο, ώστε το κοινό να μπορεί να την προσλάβει, κατανοήσει και αποθηκεύσει στη μακρόχρονη μνήμη του, κοινώς να την οικειοποιηθεί. Όμως, όταν αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται στην παρουσίαση των κινδύνων, που προέρχονται από τις επιστημονικές ανακαλύψεις, τότε, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι πολύ πιθανή, με δυσάρεστες συνέπειες για την έρευνα¹³.Ερευνητές¹⁴ παραθέτουν το παράδειγμα του λαϊκού μύθου του Frankenstein. Ο μύθος χρησιμοποιείται πολύ συχνά από τα ΜΜΕ στην παρουσίαση των κινδύνων που εγκυμονεί η καλλιέργεια γενετικά μεταλλαγμένων τροφίμων, και γενικότερα η κλωνοποίηση. Ο λαϊκός μύθος του Frankensteinαποτελεί ένα κατανοητό παράδειγμα για το ευρύ κοινό των ακούσιων συνεπειών, που μπορεί να έχει η ανθρώπινη παρέμβαση στις φυσικές βιολογικές διεργασίες. Αντί της ορθής χρήσης της επιστημονικής γνώσης, οι συντάκτες των ΜΜΕ επιστρατεύουν μια λαϊκή αναπαράσταση για ένα μύθο προκειμένου να διαμορφώσουν την μαζική αντίληψη του κινδύνου. Η χρήση αυτής της μεταφοράς διαστρεβλώνει την αντίληψη του κινδύνου από το ευρύ κοινό, το οποίο πλέον χρησιμοποιεί την «εύπεπτη» κοινωνική αναπαράσταση, που του «σερβίρουν» με έναν ελάχιστα πρωτότυπο καθ΄όλα παραδοσιακό τρόπο. Η στάση την οποία υιοθετούν οι ερευνητές και οι επίσημες πηγές απέναντι στον κίνδυνο επηρεάζει επίσης την κάλυψη ενός θέματος από τα ΜΜΕ. Οι ερευνητές με τη σειρά τους δεν είναι πάντοτε καθησυχαστικοί, συχνά προβλέπουν την καταστροφή εκτός εάν «η επιστημονική έρευνα διερευνήσει περισσότερο το πρόβλημα και προτείνει άμεσα λύσεις» και αναζητούν τη δημοσιότητα ή αποκρίνονται στα κελεύσματα της για διάφορους λόγους, από τους οποίους οι σημαντικότεροι είναι οικονομικοί ή πολιτικοί¹⁵. Σχετικά πρόσφατη συστηματική βιβλιογραφική¹⁶ ανασκόπηση αναφέρει ότι οι ιστορίες, που προβάλουν τα ΜΜΕ για τον κίνδυνο δεν διαθέτουν τις πληροφορίες, που είναι απαραίτητες, ώστε ο τελευταίος να αξιολογηθεί από το κοινό. Η πληροφορία μεταφέρεται  στο κοινό (υπερ)απλουστευμένη με αποτέλεσμα να στερείται ακρίβειας και να οδηγεί σε διαστρέβλωση της πραγματικότητας

·         Όσο πιο πολύ «μελοδραματικός» είναι ένας κίνδυνος τόσο πιο έντονα παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ¹⁷ Η συμμετοχή στις ειδήσεις διάφορων «τραγικών» διάσημων προσώπων της τέχνης και του θεάματος γενικά μπορεί να μεταμορφώσει κυριολεκτικά μια «άγευστη» ιστορία σε ένα δράμα, που θα συγκινήσει μεγάλη μερίδα του κοινού.

·         «Οι καλές ειδήσεις δεν είναι ειδήσεις». Θέματα που προϋποθέτουν έντονη συναισθηματική φόρτιση καταγράφουν μεγαλύτερη πιθανότητα να δημοσιευθούν. Οι δημοσιογράφοι μπορεί να μη διαθέτουν στην πλειοψηφία τους επιστημονική εκπαίδευση, ώστε να κρίνουν μια επιστημονική δημοσίευση αλλά γνωρίζουν όμως πολύ καλά τι θέλει το κοινό. Αυτό που αποδεδειγμένα θέλει η πλειοψηφία του κοινού είναι ένα μείγμα βίας, τρόμου, φόνων, αδρεναλίνης σε συνδυασμό με όσο περισσότερο Glamourκαι Lifestyle. Το τελευταίο φαίνεται πως αφορά περισσότερο τις γυναίκες, καθώς, πολλές έρευνες δείχνουν ότι η ανάγνωση περιοδικών με θέμα το γυναικείο Lifestyleεπηρεάζει τις γυναικείες αντιλήψεις αναφορικά με τι αποτελεί κίνδυνο για την υγεία τους με αποτέλεσμα να υιοθετούν συμπεριφορές, που σχετίζονται με τη βελτίωση της εικόνας, που έχουν για το σώμα και τη σεξουαλικότητα τους, οι οποίες όμως μπορεί να είναι επιβλαβείς για την υγεία τους, όπως είναι οι εξαντλητικές δίαιτες, η έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία για να «μαυρίσουν», η υπερβολική ενασχόληση με την εικόνα του σώματος¹⁸.Ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να είναι αντικειμενικός στην παρουσίαση των επιστημονικών ειδήσεων, όπως μπορεί να είναι ίσως για άλλες ειδήσεις, διότι κυρίως βασίζεται σε μια μόνο πηγή και συνήθως αυτή η πηγή είναι κάποιο επίσημο δελτίο τύπου, το οποίο ενθαρρύνεται να αντιγράψει αυτούσιο στην αναφορά του εξοικονομώντας χρόνο, χρήματα και κρατώντας τη σχέση κόστους – απόδοσης σε λογικά επίπεδα. Οι δημοσιογράφοι προτιμούν να παρουσιάσουν την είδηση βασιζόμενοι στις πληροφορίες που διαθέτουν από μία πηγή, η οποία συνήθως είναι επίσημη, αν και υπάρχουν πρόσφατες ερευνητικές ενδείξεις ότι το κοινό και ιδιαίτερα οι νέοι αξιολογούν ως πιο αξιόπιστες τις δημοσιογραφικές ιστορίες, οι οποίες παραθέτουν απόψεις και από άλλες πηγές, πέραν των επισήμων¹⁹

·         Οι δημοσιογράφοι υγείας στην πλειοψηφία τους δεν διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις μεθοδολογίας έρευνας, ώστε να κρίνουν αντιφατικά μεταξύ τους αποτελέσματα, ούτε να εντοπίσουν τους περιορισμούς μιας μελέτης. Επίσης, δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για στατιστικά στοιχεία, τα οποία πιθανόν να παρουσιάζουν τη συνολική εικόνα ενός κινδύνου, αλλά οι επιλογές τους καθορίζονται από άλλους παράγοντες όπως για παράδειγμα οι διαμάχες μεταξύ επιστημόνων και  πολιτικών. Η επιστήμη είναι πολύπλοκη και σπανίως προσφέρει την ευκαιρία για απόλυτες και σαφείς απαντήσεις. Συνήθως, κάθε επιστημονική έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα αποτελέσματα πρέπει να «ερμηνεύονται με επιφύλαξη» κάνοντας λόγο για «περιορισμούς στην έρευνα». Στις ίδιες ή σε άλλες περιπτώσεις θα τονίσουν την ανάγκη για «επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων» από σειρά μελετών, ενώ συχνό είναι το φαινόμενο διατυπώσεων του είδους: «τα αποτελέσματα δείχνουν μια τάση για…» «..τα αποτελέσματα είναι ενδεικτικά…». Σπανίως η επιστημονική γλώσσα μιλάει με απολυτότητα, καθώς ακόμα και οι καλύτερα σχεδιαζόμενες έρευνες έχουν πάντοτε ένα περιθώριο στατιστικού σφάλματος που κυμαίνεται από 1-5%. Ο δημοσιογραφικός λόγος είναι δύσκολο να συμπεριλάβει όλες αυτές τις παραμέτρους ,καθώς συχνά ο χρόνος και ο χώρος είναι εξαιρετικά περιορισμένος (ολιγόλεπτα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά ρεπορτάζ, μονόστηλα άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες).

Τείνουμε να ασκούμε κριτική στη διαστρέβλωση, την υπεραπλούστευση ή τη μεροληψία των συντακτών υγείας, όμως στην κριτική μας ξεχνάμε πως οι δημοσιογράφοι χρειάζεται να παρουσιάσουν την πληροφορία σαν κάτι άμεσο, αυτοτελές και εύκολα κατανοητό. Οι συντάκτες υγείας έχουν να διαχειριστούν δεδομένα από έναν επιστημονικό κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται, αλλά και να τα παρουσιάσουν με τρόπο κατανοητό στο κοινό. Σε αυτήν την προσπάθεια, ένας μεγάλος όγκος δεδομένων χάνεται ή διαστρεβλώνεται. Ο χρόνος φαίνεται να μην είναι ποτέ αρκετός για λεπτομερή έρευνα σε θέματα που αφορούν την υγεία και επομένως οι δημοσιογράφοι συνήθως βασίζονται σε ήδη εγνωσμένες πηγές ενημέρωσης, όπως είναι τα δημοφιλή περιοδικά του χώρου ή επιστήμονες γνωστοί για το έργο και το “επικοινωνιακό τους χάρισμα”. Όταν τα ΜΜΕ και  οι επιστήμονες δίνουν αντιφατικά δεδομένα στο κοινό, τότε αυτό με ποιο κριτήριο θα επιλέξει ποιον να πιστέψει; Άλλωστε το κοινό δεν είναι υποχρεωμένο να διαθέτει γνώσεις ερευνητικής μεθοδολογίας. Ο «κοινός νους»  δεν μπορεί άμεσα να εντοπίσει παραλείψεις στα στοιχεία που του παρουσιάζονται, αλλά και αντιφάσεις στις επιστημονικές έριδες αναφορικά με έναν ενδεχόμενο κίνδυνο. Επίσης δυσκολεύεται να κρίνει τους ειδικούς επιστήμονες και να θέσει τους κινδύνους σε κάποια πραγματική προοπτική, να αναγνωρίσει την προέλευση τους και τελικά να ορίσει με σαφήνεια την πιθανότητα να συμβούν.

Ο ρόλος της ιεράρχησης και παρουσίασης των ειδήσεων, καθίσταται σήμερα ιδιαίτερα κρίσιμος, δεδομένου ότι η επιλογή των τεκταινόμενων γεγονότων, ως σημαντικές ειδήσεις, τις περισσότερες φορές δεν αποτελεί μια αντανακλαστική και δεοντολογικά δομημένη κίνηση, αλλά μια κοινωνικά προσδιορισμένη κατασκευή της πραγματικότητας, η οποία μπορεί να περνά μέσα από την επιλεκτική ενημέρωση και τον έλεγχο της ροής των πληροφοριών, τόσο από άποψη ποιότητας, όσο και από πλευράς ποσότητας των αντίστοιχων πληροφοριών. Θα πρέπει να αναζητηθεί ο τρόπος και οι τεχνικές, βάσει των οποίων τόσο η δημοσιογραφία, όσο και ο «κοινός νους» θα ενισχυθούν και θα ενθαρρυνθούν τόσο σε γνωσιολογικό, όσο και σε επιστημονικό υπόβαθρο να μείνουν κοντά στην επιστημονική πραγματικότητα, την οποία καλούνται να αποτυπώσουν και να ερμηνεύσουν. Η πρόκληση αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική στην περίπτωση θεμάτων υγείας, καθότι η υγεία αποτελεί το υπέρτατο αγαθό. Η συνειδητοποίηση των επιδράσεων που μπορεί να έχουν ελλιπή ή διαστρεβλωμένα ρεπορτάζ είναι καθοριστική, χωρίς αυτό να συνδέεται με τάσεις λογοκρισίας και καταδυνάστευση της ελευθερίας έκφρασης των Μέσων Ενημέρωσης.

Βιβλιογραφία

1.Dominick, J. (1990). The Dynamics of Mass Communication. New York: McGraw Hill

2.McQuailD. (Ed.). (1972). Sociology of Mass Communications. Harmondsworth: Penguin.

3.McGuire J.W. (1968).Theory of the structure of human thought. In R.P. Abelson et al. (eds) Theory or Cognitive Consistency: a source book. Chicago: Rand McNally.

4.McCombs, M. & Shaw, D. (1972). The agenda-setting function of mass media. Public Opinion Quarterly, 36, 176-185.

5.Lyengar, S. (1991). Is anyone responsible? How television frames political issues. Chicago: University of Chicago Press.

6.Lyengar, S. (2005). Speaking of Values: The Framing of American Politics. The Forum, 3(3)

7. Shaw, D.L., & McCombs, M. (1977). The Emergence of American Political Issues: The Agenda-Setting Function of the Press. St. Paul: West.

8. Gerbner G. (2000). Telling All the Stories. Peter Lang.

9. McQuail, D. (1994). Mass Communication Theory. London: Sage.

10.Bartlett, C., Sterne J., Egger, M. (2002). What is Newsworthy? Longitudinal study of the reporting of medical research in two British Newspapers”. BMJ, 325, 81-84.

11. Nelkin, D. (1995). Selling Science, Revised Edition. W.H Freeman and Company.

12. Bomlitz, L. J., Brezis M. (2008) “Misrepresentation of health risks by mass media”. Journal of Public Health, 30 (2), 202–204.

13. Fischoff, B., Bostrom, A., & Quadrel, M.J. (1993) Risk Perception and Communication. Annual Review of public Health,14, 183-203

14.Murdoch, G., Petts, J., & Horlich – Jones, T. (2003). After amplification: rethinking the role of the media in risk communication. In N. Pidgeon., R. E. Kasperson., & P. Slovic (Ed.), The Social Amplification of Risk. Cambridge: Cambridge University Press.

15.Kitzinger, J. (1998). The circuit of mass communication: media strategies, representation and audience reception in the AIDS crisis. New York: Sage, 1998

16.McComas, K.A. (2006). Defining Moments in Risk Communication Research: 1996 – 2005. Journal of Health Communication, 11, 75-91.

17.Bennett, W. L. (2007). News: The politics of illusion. White Plains, NY: Longman.

18. Kim & Ward (2004) Pleasure reading: Associations between young women’s sexual attitudes and their reading of contemporary women’s magazines. Psychology of Women Quarterly,28, 48-58.

19. Giles, TD. (2010). Communicating the Risk of Scientific Research. J. Technical Writing and Communication,40 (3), 265-281.